ZAPISKI Z MOJEGO LAPTOPA: 10/11/20

niedziela, 11 października 2020

NADZIEJA NA DNIE PUSZKI PANDORY

(Mrs. Pandora getting divorced by Werner Hornung)

Ciekawa jestem, czy myślicie, podobnie, jak ja, które to nieszczęście jest w życiu najgorsze.

Niechybnie byłaby to... śmierć.

Całe szczęście, że nie noszę tipsów, więc nie mogę tak, jak wiele dziewczątek rozpaczać, kiedy złamie im się jeden. Dla nich to koniec świata.

Ja , co najwyżej mogę sobie jeden wskazujący palec (paznokieć) pozostawić bez lakieru, żeby przy ewentualnej hospitalizacji nie kazano mi własnymi zębami zrywać lakieru.

Właściwie, to nie wiem, który palec byłby optymalny do podłączenia pulsoksymetru napalcowego w formie klipsa , więc rozsądniej byłoby pozostawić bez malowania drugi wskazujący palec, tak do pary.

Zaraz, zaraz... tylko żadnej pary.

Dlaczego?

Bo parami podobno chodzą... nieszczęścia.

Podobno tylko śmierć nie ma pary, Tak wywnioskowałam z piosenki Wojciecha Młynarskiego, chyba, że nie rozszyfrowałam, jakie największe nieszczęście miał artysta na myśli.

Można się zaszyć, jak "mała płotka w szuwarach", ale jak w każdej zasadzie, jest jakiś wyjątek. I takiemu nieszczęściu para potrzebna nie jest.

W. Młynarski - Nieszczęścia chodzą parami - YouTube

Nieszczęścia chodzą parami

Więc wierzę co raz częściej

Że nigdy mnie nie spotka

Największe z wszystkich nieszczęście

Jest wielkie tak, że wystarczy

Bym na łopatkach leżał

Nie znajdę przed nim tarczy

Nie znajdę przed nim puklerza

Lecz los - los czuwa nad nami

Kto ufny ten mnie pojmie

Nieszczęścia przecież chodzą parami

I to mi daje rękojmie

I wierzę, ja - mała płotka

Zaszyta w życia szuwary

Że to największe mnie nigdy nie spotka

Bo ono nie ma pary.

Jednakże człowiek ma zawsze pewną nadzieję, czyli coś, co leżało na dnie puszki Pandory.

Przyjaciel domu, ks. prof. Ryszard Knapiński określił mnie, jako człowieka zawierzenia. Uważam, że określenie to jest dość trafne.

Teraz, np.: mam taką nadzieję, że moją rodzinę, w tym i mnie, ominie koronawirus.

(Panie, Ty się tym zajmij )

Mam zawsze nadzieję, chociaż ci, którzy twierdzą, że mnie znają dość wystarczająco, uważają mnie za ...fatalistkę.

Dwoistośc natury?

A może sama jeszcze siebie nie "rozgryzłam"?

Jeśli już tę puszkę ... naruszymy, co gorsze, otworzymy na oścież, to chociaż pozwólmy zadziałać NADZIEI, co na dnie puszki leży. Łatwiej te nieszczęścia, które wypełzną z puszki ... przetrwać.
Pandora za szybko zatrzasnęła wieko swej posagowej puszki, nie dając szans NADZIEI.

Edyta Gepert - Nadzieja - YouTube

W brudnym świcie smutnych miast
Pełnych wiatrów bezlitosnych
Mignie czasem twoja twarz,
Jak niepewne mgnienie wiosny.

W przystankowy, zmięty tłum
Jakby cisnął ktoś dla żartu
Bzu białego bukiet lub
Same najszczęśliwsze karty.

Matką głupich cię nazwali, nadziejo!
Ludzie podli, ludzie mali, nadziejo!
Choć się z ciebie natrząsają, głośno śmieją,
Ty nas jedna nie opuszczaj, nadziejo!
Prowadź nas, nadziejo,
W ciemny czas nadziejo!
W mrocznej mgle wyczaruj
Iskrę wiary.

Gdy fałszywych fanfar dźwięk
Zgaśnie w dali tak jak żagiel
I wypełni głuchy lęk
Zakamarki duszy nagie,
Gdy już tylko walić w mur
Z dzika pasją pozostaje,
Nie przesadzaj, odłóż sznur,
Ona istnieć nie przestanie.

Matką głupich cię nazwali, nadziejo!
Ludzie podli, ludzie mali, nadziejo!
Choć się z ciebie natrząsają, głośno śmieją,
Ty nas jedna nie opuszczaj, nadziejo!

Prowadź nas, nadziejo,
W ciemny czas nadziejo!
W mrocznej mgle wyczaruj
Iskrę wiary.
Prowadź nas, nadziejo,
W ciemny czas nadziejo!
W mrocznej mgle wyczaruj
Iskrę wiary.

"(...) Puszka Pandory pochodzi z mitologii greckiej a cała historia w maksymalnym skrócie przedstawia się następująco: Pandora była pierwszą kobietą, którą stworzył z gliny i wody Hefajstos na polecenie Zeusa. Pandorę zesłano na Ziemię, jako karę dla ludzi za przestępstwo Prometeusza, który odważył się wykraść ogień z Olimpu i darował go ludziom. Pandora otrzymała w posagu puszkę, której nie wolno było pod żadnym pozorem otwierać. Ale Pandora namówiła swojego męża do jej otwarcia (inna wersja mówi, że otworzyła sama z ciekawości) i wtedy opuściły puszkę zamknięte w niej plagi, klęski, choroby i wszelkie utrapienia ludzkości i rozprzestrzeniły się szybko po całym świecie.

Dziś powiedzenie "otworzyć puszkę Pandory" używane jest w odniesieniu do niebezpieczeństw, związanych z nowymi wynalazkami i technicznymi nowinkami lub decyzjami politycznymi, których nie można cofnąć lub odwrócić. Wcześniejsze znaczenie tego powiedzenia odnoszące się do ludzkich przywar i wad, nie odgrywa już dzisiaj większej roli. Puszka Pandora pozostała jednak symbolem wszelkich nieszczęść i cierpienia oraz źródłem zmartwień i kłopotów.

Nie jest moim zamiarem malowanie katastroficznych obrazów, jednakże chciałbym zwrócić uwagę na bardzo szybko postępującą i nadmierną eksploatację planety, która nie wytrzymuje takiego obciążenia. Uważam, że ludzkość otwiera świadomie kolejne puszki Pandory, bezprzykładnie ograbiając i doszczętnie niszcząc planetę, ponieważ nikt nie może już dzisiaj powiedzieć, że o niczym nie wie i że nie jest świadomy, czym grozi taka grabieżcza postawa i agresywna gospodarka wobec planety, jej przyrody, jej zwierząt ale przede wszystkim wobec nas samych - jej mieszkańców. Rezultaty nadmiernej eksploatacji Ziemi są widoczne i boleśnie odczuwalne na całym świecie. Jako pozytywnie myślący człowiek nie tracę jednak nadziei, że ludzkość opanuje się w porę. Musimy obowiązkowo spłacić Ziemi ekologiczny kredyt, który zaciągamy od lat bez ograniczeń. Nigdy nie jest na nic za późno, tym bardziej na pozytywne, wspierające, chroniące i odbudowujące ekologię działania."

Źródło: Otwieranie puszek pandory, czyli o naruszaniu naturalnego porządku świata, ludzi i zwierząt

https://waldemar-kostrzebski.blogspot.com/Ostatnio maltretowałam Was muzycznie, podając w jednym poście po kilka utworów muzycznych na ten sam temat ... do wyboru.
Obecnie zaproponuję kilka obrazów dotyczących Pandory.

Pandora by Alexandre Cabanel

PANDORA by William-Adolphe Bouguereau

Pandora Charles Edward Perugini

by John William Waterhouse

art by John William Waterhouse (detail)

Puszka Pandory by Paula C. Gariota