GDZIE CI MĘŻCZYŹNI?

Bogart, amant filmowy

   Dymem z fajki próbował opalić moje i mojej współtowarzyszce blade lica. Przecież nie przewidziałam dobroduszności doktora i nie zabrałam na egzamin ze sobą maski przeciwgazowej. Dmuchał nim na nas prosto w twarz, bacząc, aby kierunek był jak najbardziej właściwy. Wprost delektował się tym. Krztusiłam się, ale postanowiłam, że będę twarda. Nie dam się pokonać na samym początku egzaminu.

Jakby tego było mało najmłodszy doktor na uczelni, syn słynnego profesora, eksploatował  kopalnię odkrywkową w lewej dziurce swojego nosa, a i z urobkiem z tejże kopalni się  nie ukrywał.

W takim anturażu miałam się skupić i odpowiedzieć na zadane przez niego pytanie:

-  Kto jest ojcem cybernetyki ?

     Pamięć mam fotograficzną, więc przebiegłam wizualnie cały „Zarys teorii organizacji i zarządzania” autorstwa  Jerzego Kurnala i nigdzie nie zauważyłam żadnego ojca, a podobno widzieć powinnam. Audiencja  się zakończyła z wiadomym skutkiem.

   Już na korytarzu gorączkowo rzuciłam się na książkę wraz z kolegą, który za chwilę miał wejść na egzamin. No i  gdzie znalazłam tego „ojczulka”?

     Skromnie pan profesor Jerzy Kurnal, czy może wydawnictwo jego dzieła, umieścili nazwisko twórcy cybernetyki w dolnym marginesie pod kreską przy gwiazdce maleńkim druczkiem.

Norbert Wiener – do końca życia będę pamiętać to nazwisko ojca cybernetyki.  Poszukiwanie nie było płonne, bo uratowało tyłek koledze. Pan doktor widocznie niejednego żaczka na to łapał, ale mojego kolegę nie zdążył.

     Jedna z współuczestniczek egzaminu (egzaminowane były po 2 osoby jednocześnie), od razu po wyjściu z sali napisała podanie do dziekanatu,  barwnie opisując  (co najmniej, jak ja wyżej) zachowanie doktora, prosząc o egzamin komisyjny z wykluczeniem jego szanownej osoby ze składu tejże.

    A ja, co miałam wparować na salę z tasakiem, jak ten student na UAM w Poznaniu?

W mojej uczelni jeszcze czegoś takiego nie było. A gdyby tak koleżanka nie chciała ratować mojego egzaminatora, (a śmiem przypuszczać, że byłoby jej to co najmniej obojętne), to po moim ewentualnym  emocjonalnym występku,  nie miałby szans zostać profesorem i nie założyłby jednej z renomowanych prywatnych uczelni ekonomicznych w Warszawie. A tak, to z przyjemnością czytam o sukcesach jego uczelni, w duszy zakładając, że to i po części moja zasługa. A i ja nie pisałabym teraz bloga, bo zza więziennych krat wydawałabym raczej "zapiski wczesnej kryminalistki".

    A  nawiązując do tego przypadku z tasakiem na UAM w Poznaniu, zauważyłam, że notka poszła po wszystkich mediach. Student zaatakował tasakiem profesora chemii.  Sama zaczęłam interesować się szczegółami i zauważyłam w wyszukiwarce google calutką stronę linków.

   Na samym dole nawet jest coś po węgiersku o tasaku. To i oni? Ciekawe, jak to widzą nasi bratankowie.

  Filologii węgierskiej nie kończyłam, ale od czego Google. Wklepuję:  

Műanyag tasak

i co to znaczy?

Plastikowe torby 

Upsss..

 Wykonałam nierozważnie o jeden rzut tasakiem za 

daleko.  Znane sa jednak i takie  przypadki, kiedy i torbę

 foliową zakładano sobie na głowę, jeśli życie stawało się

 za trudne albo absurdalne dla mężczyzny 

(patrz Jerzy Kosiński - choć tu sprawa nie jest do końca

 wyjaśniona).

   Swoją drogą, to uczelnia pewno teraz ma

 zagwozdkę.

Co z pracą magisterską bohaterki? Wiadomo,

że uczestnicy zajścia  (w obronie oprócz studentki 

brali udział pracownicy administracji) zostali 

uhonorowani.

Czy aby promotor, czujący dozgonną wdzięczność

 za obronę swojego życia będzie obiektywny przy 

ocenie pracy magisterskiej? 

A może w nagrodę od razu dać dziewczynie   

doktorat… 

 na razie „Honoris causa”?

Odważna kobieta, nie ma co.

Gdzie ci mężczyźni (wyłączając pracowników Wydziału

 Chemicznego UAM)?

 A wy panowie? Sfrustrowani, od razu za tasak, 

a nawet siekierę? 

Na profesora, …bo nie chce się czekać na audiencję 

po materiały do pracy licencjackiej - tasak

Na urzędniczkę ,… bo za mało wydała bonów 

towarowych - siekiera

Na policjanta… - siekiera

Na kibica przeciwnej drużyny…- siekiera

Na żonę, dzieci…. – wszystkie ostrza do 
wyboru, jakie w szufladzie ze sztućcami 
kuchennymi znaleźć można.

 No, nie powiem, że…. nóż się w kieszeni otwiera.

Gdzie ci mężczyźni? O to już pytała ładnych 

parę lat temu, Danuta Rinn.

Czy są tylko na  ekranach kin?

Dla mnie wzorem prawdziwego mężczyzny od 

dzieciństwa  był mój ojciec.

W swojej młodości doszukiwałam się w jego 

wczesnych fotografiach podobieństwa do Bogarta. 

To normalne, że rodziców gloryfikuje się, ale muszą 

oni wcześniej dać dziecku do tego powody.

Mój niezapomniany, Tata, Śp.Stanisław, za którym niezmiernie tęsknię