NA ŚMIERĆ SIĘ ZAGADAĆ...

[...]bo tak już jest pomiędzy ludźmi, 

że ciekawe i długie rozmowy prowadzić oni zwykli tylko

 z przedmiotami swojego kochania.

Eliza Orzeszkowa - Gloria victis)

(Regina Relang -  GLAMOUR)

W świecie wirtualnej rzeczywistości nie dążymy do bycia razem, unikamy się, stosujemy metodę separacji. Opleceni ogarniającą nas siecią informatyczną, uważamy, że tak tylko można przetrwać w obecnym postindustrialnym świecie.

Po co nam rozmowa na żywo w obecności drugiej osoby, żeby spojrzeć sobie w oczy ?

Teraz grosze wystarczą, żeby pogadać. W Promocji (...) minuta rozmowy z trzema wybranymi osobami kosztuje tylko 5 groszy. Kup jeden z markowych telefonów po promocyjnej cenie, wybierz taryfę CZĘSTO i rozmawiaj ze swoimi bliskimi za grosze w dzień i w nocy, przez cały rok. Płać mniej. Rozmawiaj jak lubisz.

I sprawa załatwiona!

W podróż nie ruszamy bez telefonu komórkowego. Nosimy go przy sobie, jak okulary i portfel, możemy w niego wlepić wzrok i to nie jest takie dziwne.  Wcześniej zabierano gazety, książki lub poduszeczkę pod szyję, aby udać, że się śpi. Byleby nie brać udziału w rozmowach z współpasażerami.

Nie daj Boże, gdyby rozmowa w przedziale kolejowym w wagonie miała odbywać się w cztery oczy. Przecież o taki bezpośredni kontakt nie prosiliśmy, wykupując bilet w podróż.

Najchętniej zwinęlibyśmy się w odpowiedniej pozycji, sami zajmując przedział w pociągu i zatrzaskując drzwi, nie dopuścić do sytuacji, aby konduktor próbował nawiązywać rozmowę.

'Segunda-feira' watercolor by Marcos Beccari

Można też udać zawsze, że nie możemy rozmawiać z powodu bólu gardła.

Rafał Olbiński dość wyraźnie przedstawił stan kontaktów międzyludzkich w swoim obrazie. Wyobcowanie kompletne dwojga osób. Mimo, że są sami w wspólnym  pomieszczeniu, to jednak nie rozmawiają ze sobą. 

art by Rafał Olbiński

Sylwetki są wzajemnie na siebie zamknięte. Mimika twarzy i brak kontaktu wzrokowego wyjaśnia nam, że sa to postacie wyalienowane, samotne i obce. Każda we własnym świecie. Artysta predstawił brak kontaktu face to face, gesty zamknięcia sylwetki, twarz z nic nie mówiącymi oczyma, martwym wzrokiem . Stół jest tu symbolem podwójnym: dzieli i łączy. Mimo otwartej panoramy na Warszawę i odpowiednich obrazów na ścianie, wydaje się, że tych dwoje nie da się razem ze sobą skomunikować.

Ale to tylko nam się wydaje. Dalszy ciąg możemy sobie "domalować" we własnej wyobraźni.

Mogą wreszcie przełamać się i zacząć ze sobą rozmawiać 

lub

siedzieć tak przy wspólnym stole, trzymać w dłoniach telefony komórkowe, uśmiechać się do wirtualnej osoby, z którą prowadzi się rozmowę - ignorując siebie nawzajem.

A przecież jak pięknie przebiegałoby wspólne przebywanie tych dwojga, gdyby zwrócili się do siebie, jeśli nie swoim tekstem to chociaż ... poetki.

Małgorzata Hillar

Czy mogę...

Mówisz
słowa nie wyrażą

Patrzę na ciebie
ze smutkiem

Ja znam słowa
które jak atropina
rozszerzają źrenice
i zmieniają kolor świata

Po nich
nie można już odejść
Czy mogę dać ci siebie
jeżeli nie umiesz powiedzieć
co czujesz
kiedy oddaję ci usta

Może po tym pocałunku nauczyłaby się mówić, co czuły jej usta?

A jednak są tacy, którzy tęsknią za rozmową, jak to się mówi: aby "zagadać się na śmierć".

Moja rozmowa
Maciej Balcar

Tyle rzeczy chciałbym Ci powiedzieć,
Tyle pytań chciałbym Ci zadać.
Lepiej jest może czasem nie wiedzieć,
Ale chcę tylko z Tobą pogadać.

A tu ciągle nie miejsce, nie pora,
Nie ma czasu, by usta otworzyć.
Wiecznie wracasz do domu zmęczona
I zasypiasz, gdy się tylko położysz.

Gdybyś chciała choć raz porozmawiać
O czymkolwiek, o tym, że pada.
Tak stęskniłem się za Twoim głosem,
Chociaż chwilę ze mną pogadaj.

Wiem, że może nie jestem tak mądry,
Że niewiele ze świata rozumiem
I nie zawsze mam wyraz pogodny
Ale nie wiesz, jak bardzo Cię czuję.

Szarpnij krzykiem struny tej   ciszy, 

Co zasypia i budzi się z nami.
Tak bym chciał jeszcze raz w to uwierzyć,

Że się kiedyś na śmierć zagadamy.

Że się spali koszula na desce,

Że łazienka się łzami zaleje,

Że nam obiad wyleci w powietrze.
Nie milcz dłużej, bo oszaleje, szaleje.

Moja rozmowa - Maciej Balcar - YouTube

***Myślałam, że będę mówić
Małgorzata Hillar

Myślałam

wresz­cie będę mó­wić

Tyle się we mnie
słów ze­bra­ło
Tyle słów
doj­rza­łych i twar­dych
jak ziarn­ka żyta
cierp­kich jak grusz­ki po­lne
ak­sa­mit­nych jak psz­czo­ły

A jednak pragniemy słów ciepłych i miękkich, jak owcza wełna

Dziki człowiek
Małgorzata Hillar

Ja dzi­ki czło­wiek
boję się słów
zim­nych cięż­kich obo­jęt­nych

Boję się
cierp­kich uśmie­chów
przy­mru­żeń oczu
wzru­szeń ra­mion

Kie­dy by­łam dziec­kiem
pi­sa­łam wier­sze na stry­chu
żeby się nie śmia­li

Go­dzi­na­mi roz­my­śla­łam
jak wy­le­czyć cho­rą nogę
żaby sie­dzą­cej w ro­wie

Dziś jak wte­dy
pra­gnę rąk któ­re głasz­czą
Słów cie­płych i mięk­kich
jak owcza weł­na

Dopiero kiedy osoba bliska przejdzie na tamtą stronę, wtedy żałujemy, że za krótko tuliliśmy ją do serca i za mało rozmawialiśmy. A tak dużo chcieliśmy jeszcze usłyszeć, co miała  do powiedzenia, a i my  chcielibyśmy jeszcze ją o różne sprawy i uczucia zapytać. Bo pomilczeć to i tak teraz możemy, a właściwie... musimy, bo innej możliwości nie mamy... przynajmniej teraz.