Skromna panieńska sypialnia obita białym jedwabiem z oszklonymi drzwiami otwartymi na ogród pogrążony w nocnym mroku. Do sypialni wchodzi młoda dziewczyna w balowej sukni, tuląc do piersi ofiarowaną jej na balu różę.
Kwiat przypomina jej kogoś, kogo być może pokochała pierwszą miłością. Rozmarzona, w ręku trzyma różę, którą zbliża do ust; perfumy wydają się ożywiać jej wspomnienia; zmęczona siada na kanapie, zamyka oczy i oddaje się snom; róża wypada z dłoni. Przez otwarte okno, jakby niesiony podmuchem wiatru, zjawia się Duch róży, półkwiat, półczłowiek. Tańcząc, muska lekko rękę śpiącej dziewczyny. Ona zaś odpowiada we śnie na to wezwanie - wstaje i pozwala się unieść w upojnym walcu. Lecz sen nie trwa długo. Duch róży odprowadza dziewczynę na fotel, składa lekki pocałunek na jej czole i wraz z pojawieniem się pierwszych promieni słońca znika w ogrodzie. Dziewczyna budzi się, a gdy podnosi różę, wraca wspomnienie sennego marzenia. Z uśmiechem tuli do serca kwiat.
 |
| Duch róży -1908 by John William Waterhouse |
Duch róży (Le Spectre de la rose) to balet w 1 akcie.
Libretto: Jean-Louis Vaudoyer (wg czterowiersza Theophile'a Gautier "Loin du bal"); muzyka: Carl Maria Weber
Spektrum róży zakwitło prawie sto lat. Około 1820 roku Carl Maria von Weber skomponował Zaproszenie do walca , rodzaj romantycznego i przyziemnego poematu fortepianowego, w którym rycerz uroczyście zaprasza damę, tańczy z nią porywającego walca i dzielnie towarzyszy jej w swoim fotelu.
Około 1830 roku Théophile Gautier napisał krótki wiersz Loin du bal o dziewczynie, która w snach kontynuowała idyllę zapoczątkowaną w taktach walca.
Wreszcie w 1910 roku Jean-Louis Vaudoyer postanowił nałożyć na siebie muzykę Webera i poezję Gautiera. On przedstawił swój projekt do Diagilewa, a 19 kwietnia , 1911 , przedstawił w Monte Carlo najbardziej romantyczny romantycznych baletów. Tylko choreograf należał do XX wieku . Nazywał się Michaił Fokín i używał tylko fragmentów używanych w czasach Giselle i La Sílfide .
Nieważne, żadna muzyka nie przyciąga tańca w większym stopniu, jak te w Duchu róży . Taniec jest tu czystą poezją; opisuje sen i rodzi się ze snu.
Był ktoś niezwykle zdolny, kto umiał jak duch, sprawiać wrażenie szybowania, unoszenia się w powietrzu, tańca ledwo ocierającego się o słońce. Bo to, że skoki jego były niezwykle "duże", to było normalne u tego tancerza baletowego.
Le Spectre de la Rose - Nijinsky (1980)Umiejętności tańca baletowego miałam okazję w młodości nabyć na kursie... tańca towarzyskiego.
 |
| Jack Vettriano Take this waltz |
Tak, trochę to dziwne, ale zwabiona ogłoszeniem nauki tańca towarzyskiego wybrałam się na pierwszą lekcję i tu rozczarowanie. Choreograf prowadzący kurs miał ambicję zrobić z nas ... baletnice.
 |
| art by Richard S Johnson |
Jakoś wcześniej, w czasie naboru, nie było nigdzie informacji, aby baletki ze sobą zabrać.
 |
| Źródło: Pinterest |
Wówczas zapewne nie znalazłby się żaden chętny do nauki tego "dziwnego tańca towarzyskiego".
W butach na obcasie i balet?
Po pierwszej lekcji sądziliśmy, że to tylko wstęp do tańca towarzyskiego, taka metoda nauczania, jednak gorzko się rozczarowałam. Wytrzymałam tylko 2 lekcje, za mną poszli pozostali uczestnicy kursu. I z tej przyczyny ani tańca baletowego, ani towarzyskiego choreograf nie miał kogo nauczyć. W marzeniach , nie tylko sennych, wykonuję w wielkiej sali gimnastycznej na śliskim parkiecie jakieś piruety, i inne figury, co najmniej jakbym była łabędziem z baletu mojego imiennika. To jest następna czynność, oprócz gry na pianinie (jazz, soul i rock), jaką bawić się będę w przyszłości w niebie, nie majac tu , na Ziemi żadnych w tym kierunku umiejętności (przynajmniej w zakresie baletu).
Chyba każdy oczekuje, będąc na spektaklu Jeziora Łabędziego Piotra Czajkowskiego na moment, w którym czarny łabędź wychodzi, spogląda na horyzont z wyzywającym uśmiechem i zaczyna kręcić się w kółko i w kółko w hipnotyzującej sekwencji, która wkręca cię w kulminacyjny punkt opowieści.
Rola księżniczki Odetty i czarodziejki Odyli (tańczonej zwykle przez tę samą baletnicę) w Jeziorze Łabędzim Czajkowskiego to jedna z najbardziej pożądanych ról w balecie.
 |
| art by Kelvin Lei |
Nie tylko historia jest piękna, a balet ponadczasowy, ale role mają jedne z najtrudniejszych figur (ruchów) tanecznych, w tym legendarne 32 fouettés.
Ruch ten składa się z 32 kolejnych obrotów na jednej spiczastej stopie. Jeśli brzmi to niemożliwe, to dlatego, że prawie tak jest. Tak bardzo, że film, który poniżej zamieszczam, został nakręcony, aby wyjaśnić jego fizykę. Okazuje się, że chodzi o pęd, prędkość, bezwładność i grawitację.
Oczywiście prawie każdy widział to fouettés, jeśli nie w teatrze, to na filmie czy video, ale zaskoczę może teraz pewnego rodzaju prezentacją, czyli dekodowanym legendarnym spinem z Jeziora Łabędziego, bo zobaczenie tego w podziale i zilustrowaniu, to zupełnie coś innego.
Niespodzianek nie koniec.
Wśród malarzy jeden słynie szczególnie z tematu "baletowego". To Edgar Degas.
Styliści BAZAAR, na zorganizowanej przez siebie sesji zdjęciowej przełożyli obrazy Degasa na obecną modę, zachowując jednocześnie esencję oryginałów.
Balerina odtwarza obrazy Edgara Degasa Bored Panda - Misty Copeland Painting
 |
| Jacqueline Green, Alvin Ailey American Dance Theater. Dress by J. Mendel - Photo by NYC Dance Project |
Balet za kulisami sceny wygląda trochę inaczej niż oglądany z widowni.
 |
| art by Michael & Inessa Garmash |
 |
| art by Daniel Gerhartz |
 |
| art by Pal Fried |
 |
| art by Anastasia Vostrezova |
 |
| art by Irene Sheri Vishnevskaya |
 |
| Ana Turazashvili - tancerka baletowa |
 |
| by Konstantin Razumow |
 |
| art by Edgar Degas - Tancerka korygująca pantofelek-1885 |
 |
| Helene Schjerfbeck, Buty do tańca, 1938 |
 |
| art by Ivan Pili |
 |
| art by Aykut Aydoğdu |
 |
Portret Lillian Gish opublikowany w Photoplay , sierpień 1918 r. |
 |
| art by Alberto Pancorbo |
Do końca życia już mi niewiele lat zostało, zatem nie mam szans na założenie kiedykolwiek baletek do tańca. Naszedł mnie trochę czarny humor, więc dodam, że zamiast baletek, do trumny zakładalno kiedyś buty zwane trumniakami, bo były "jednorazowe", tanie , czarne z zamszu - na każdą nogę wchodziły . W jakich butach mnie pochowają tego nie wie nikt. Zakopower radzi, aby w momencie, kiedy wezwie Bóg, najlepiej pójść boso.
Ale róże zamiast baletek są wokół mnie przez większą część cieplejszej pory roku. Występują w różnych kolorach i w różnych miejscach mojej działki. Też mają "swojego ducha", bo serce mi szybciej bije, kiedy na nie patrzę, a one rozsiewają swoją woń.
 |
| Obydwie róże pnące rosną i pięknie kwitną już 5 lat, okalając ściany tarasu. |
 |
| Róża rabatowa wielkokwiatowa zakupiona jesienią ub.r. |
 |
| Ta róża rabatowa wielkokwiatowa zakwitła pierwszy raz , zakupiona jesienią ub.r. |
 |
| Też jesienny zakup z ub.r Róża rabatowa. |
 |
| Róża na pniu pachnąca z wielką mocą, Nabytek z jesieni ub.r. |
 |
| Róża pnąca wielokwiatowa - 6-letnia |
 |
| Róża wielkokwiatowa ogrodowa |
 |
| j.w. |
 |
| Róża rabatowa |
Te wszystkie fotografie róż pochodzą z dnia 18.06.2021
... i jeszcze dwie archiwalne fotki (z roku ubiegłego)
 |
| Wielkokwiatowa róża lawendowa silnie pachnąca |
 |
| Te róże przedostały się przez otwory do wnętrza tarasu |
Grzegorz Turnau - W Kawiarence Sułtan
W kawiarence „Sułtan”
Jeremi Przybora
W kawiarence „Sułtan” przed panią róża żółta,
A obok pan, co miał tę różę i pani dał.
Pajączek wyszedł z róży,bo zapach go odurzył.
Pijany jakby krzynkę szedł, snując pajęczynkę,
Co im związała ręce przez stolik w kawiarence.
Sam mało nie wpadł w krem, widziałam to, więc wiem.
W kawiarence „Sułtan” przed panią róża żółta,
A obok pan, co miał tę różę i pani dał.
I już ten pan i pani zostali w tej kawiarni -
Bo gdyby nie zostali, to by tę nić zerwali.
Na kształt anioła stróża właściciel ich odkurzał,
Jeść dawał im i pić i tak powinno być.
W kawiarence „Sułtan” przed panią róża żółta,
A obok pan, co miał tę różę i pani dał.
Gdy kiedyś przy księżycu iść będziesz tą ulicą –
Gdzie kawiarenka „Sułtan” –
Wstąp choć na chwili pół tam
Zobaczyć, czy ta pani z tym panem wciąż ci sami.
Sto innych spraw masz, lecz to też jest ważna rzecz.
Czy w kawiarence „Sułtan” przed panią róża żółta?
Czy obok pan, co miał tę różę i pani dał?
Czy Oni tam są?
(1967)
 |
| Pomnik Agnieszki Osieckiej na Saskiej Kępie Źródło: lryka-liryka.blogspot.com |
P.S.
Nawiazuję do komentarza na Fb, który przed chwilą dodała mi przyjaciółka Irena. Dzięki, Irenko 😀
Św. Augustyn z Hippony powiedział: „Człowieku, naucz się tańczyć, bo inaczej aniołowie w niebie nie będą wiedzieć, co z Tobą zrobić”.
Lubię taniec, podobno nawet nieźle tańczę...
jedynie balet praktycznie potraktowałem "po macoszemu"...
A aniołowie chyba preferują właśnie balet...
