Rzecz dzieje się przed rokiem 2010.
Dlaczego tak skrupulatnie podałam datę graniczną? Dowiecie się trochę później.
Nie wiem dlaczego, ale dzisiaj stoliczek sam nie chciał się nakryć. Trudno, ja tam się nie mam czym znowu tak martwić. Przynajmniej nie będę ślęczeć nad garami ;-)
Pójdę sobie na zakupy do wielopowierzchniowego sklepu (nie podam nazwy, nie chcę nakręcać reklamy gigantowi), może tam zjemy... lunch. A co, sklep z kapitałem obcym to i my nabierajmy światowej ogłady.
Zakupy zrobiły się w iście rekordowym tempie, w rytmie marsza. To kiszki mi z głodu grały, a batoników między półkami nie próbowałam zajadać, bo trzeba byłoby przynajmniej opakowanie do kasy zatrzymać. A nie dam głowy, czy na takim głodzie zatrzymałabym się tylko na batoniku, wszak i opakowania wyglądają niezmiernie apetyczne. Wolałam nie ryzykować. Podobno uzależniony na głodzie, jak tylko zacznie to pa.. pa.. po wieloletnim odwyku.
A jeszcze jeden problem. A jak by mnie, na taki przykład, kamerka namierzyła? Wcinając pod taką presją, to batonikiem można się udławić! I wywiesiliby jeszcze moją fotkę z facjatką umazaną czekoladową polewą przy drzwiach wejściowych. Chociaż umorusanej może nikt nie rozpoznałby?
Co ja tam sobie myślę - a kto mnie tu w wielkim mieście zna? Wielkie aglomeracje mają to do siebie, że możesz czuć się swobodnie, chociaż mąż nie wyobraża sobie zamieszkania poza obecnym miejscem. Tutaj, idąc ulicą, buzia mu się nie zamyka od "dzień dobry państwu", "witaj", "jak się masz", "cześć" itp. Wie, że i tak, na stare lata przeprowadzi się w pobliże zamieszkania dzieci, ale grymasi i mnie drażni wymyślaniem wciąż nowych wymówek, aby decyzję przeprowadzki odwlekać.
- Spójrz - zwraca się mąż do mnie pomiędzy ukłonami wobec przechodniów, idąc na mszę do kościoła i mijając wychodzących z niego - tu przeszliśmy 300 m , całą drogę mijamy znajomych z osiedla i pozdrawiamy się. A kto mnie będzie tam znał, komu się na ulicy ukłonię?
Nie wyprowadzę się stąd.
- Słuchaj, jeśli tu będziemy mieszkać do późnej starości, to i tak w najgorszym razie, może nas demencja złapać i nie będziemy już rozpoznawać znajomych. Będziemy się każdemu kłaniać. To co ci będzie zależeć, czy to będą obcy czy znajomi, czy tutaj, czy w nowym miejscu?
No więc, skoro batonikami się nie wspomogłam, trzeba zasiąść w barze na wspomniany wcześniej... lunch. Nozdrza jednak połechtane zostały kapuśniakiem (to już nie po zachodniemu, no bo jak można jeść zupę ze zgniłej kapusty?)
W kolejce jednak trzeba odstać, chociaż nie ma obawy, miejsc wolnych jeszcze kilka jest. To nie tylko mnie stoliczek nie chciał się dzisiaj nakryć, bo jakaś młoda para też wcina, z ta różnicą, że z ich talerzy paruje pomidorówka. Nie wiem, tylko dlaczego dziecko w kąciku bawi się zabawkami (to nowość w tym sklepie - ten kącik urządzony jest chyba od miesiąca), czy nie jest głodne? To rodzice napychają sobie brzuszki, a ono? Pewnie to niejadek.
Pozostałe stoliki zajęte chyba przez singli. Moja kolejka już się zbliża, zupa na talerzu gorąca. Muszę jednak donieść do stolika z kelne...rską... gra...cją, ...żeby się ...nie ...popa...rzyć.
No i... nie udało się!
Wytrącona zostałam z równowagi we wszystkich możliwych wymiarach. Zatrzęsłam się z oburzenia,
z litości, a nie z bólu od gorącej zupy, rozlanej na ręce, ubranie i podłogę.
Otóż do kącika bawialnego wpadł starszy pan, czerwony na twarzy, złapał za kołnierz odwróconego tyłem i zaskoczonego chłopczyka, aż mu czapeczka z głowy spadła i zaczął wrzeszczeć:
- To ja ciebie po całym sklepie szukam! Dlaczego mi znowu uciekłeś!
Dał mu kilka klapsów. Chłopiec zaczął płakać.
Dał mu kilka klapsów. Chłopiec zaczął płakać.
Już biegłam do nich, aby skarcić dziadka, ale zobaczyłam, że po twarzy staruszka ciekną łzy, chyba, z bezsilności, która ogarniała go, kiedy rzucał się we wszystkie strony pomiędzy regałami sklepowymi, aby odszukać uciekiniera. Maluch fikał w górze nóżkami. Zdążyłam tylko przytulić dziecko i powiedzieć:
- Rozumiem pana, ale to dziecko, tak nie wolno. Myśleliśmy, że to syn tych młodych ludzi.
- A co pani rozumie, zginęło pani kiedy dziecko? Serce mi chciało wyskoczyć, tyle się smarkacza naszukałem!
Złapał wnuczka za rękę i pociągnął za sobą do wyjścia.
Odechciało mi się jeść. Poparzona i poplamiona zakończyłam nieudany lunch.
Jak była reakcja pozostałych? Różna, jedni straszyli policją, inni współczuli dziadkowi, a żałujących dziecka było niewielu. W kąciku pozostała czapeczka dziecka, której dziadek nie zauważył.
<><><><><>
Dlaczego ta data na początku "przed 2010"?
Dlatego, że między innymi z inicjatywy Rzecznika Praw Dziecka
wprowadzono do polskiego porządku prawnego całkowity zakaz bicia dzieci w 2010
r.
A dzisiaj, 30 kwietnia, jest obchodzony Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci, ale nadal jest wysoki poziom społecznej akceptacji stosowania kar cielesnych wobec dzieci.
Właśnie znalazłam dzisiaj na fb informację, że RPD wystosował wczoraj Apel o Narodową Strategię na Rzecz Walki z Przemocą Wobec Dzieci, w którym deklaruje
" pełną gotowość do współpracy przy wypracowywaniu najlepszych
rozwiązań dla dzieci" .
