 |
| (Johann Strauss by André van der KAAIJ) |
Nauczono mnie posługiwać się prawdą.
Wiadomo, czasem wychodzi się na tym, jak Zabłocki na mydle, ale zawsze przynajmniej sumienie pod tym względem czyste i lustro ma mniej do wyrzucenia.
KŁAMCZUCHA - ALIBABKI, BOGUSŁAW MEC
LINK: https://www.youtube.com/watch?v=tygrOewMlV0&t=3s
Nie będę zatem oszukiwać, że to, co niżej przeczytasz jest moim wytworem inteligencji. Znalazłam stronę, która już jest nieczynna, ale pozostawiona dla czytelników limeryków i felietonów. I oto jeden z takich felietonów Jacka Bukowskiego z nieczynnej już jego strony "ANTYKI BUKOWSKI".
Przed rozpoczęciem lektury felietonów Jacek Bukowski zachęca, aby przeczytać ten wstęp:
ŻYCZĘ MIŁEJ LEKTURY
MUSZĘ MÓWIĆ PRAWDĘ
Największym idolem estrad muzycznych II połowy XIX wieku był z całą pewnością uwielbiany przez publiczność Johann Strauss (syn), którego sława była tak wielka, że dziś Lady Gaga, Shakira i Madonna razem wzięte, nie mogą się z nim równać. Czy któraś z nich wystąpiła kiedyś „na żywo” przed audytorium składającym się z… 500 000 słuchaczy? A Strauss wystąpił. Czy którejś z nich towarzyszył kiedyś aparat wykonawczy składający się z… 20 000 osób? A Strauss poprowadził koncert z tak dużym chórem i orkiestrą. Był takim bożyszczem dla wielbicielek (wtedy nie istniało słowo "fanki"), że kiedyś panie wyprzęgły konie z karety mistrza i same zaciągnęły po koncercie pojazd z muzykiem do jego domu!
I otóż to bożyszcze tamtych lat stanęło kiedyś przed sądem w Wiedniu, gdzie kłócili się dwaj impresariowie. Zeznając jako świadek, musiał Maestro podać sądowi swe personalia - takie są obyczaje wszystkich sądów świata. Na pytanie o zawód, Strauss wypalił:
„ - Kompozytor najlepszych walców na świecie!”
Po sprawie jeden z przyjaciół podszedł do muzyka i powiedział:
„ - Widzisz Jasiu, wszyscy Cię kochają, wszyscy wiedzą, że jesteś najlepszy, ale gdy to sam o sobie powiedziałeś, to jakoś źle zabrzmiało.”
A Strauss poklepał przyjaciela po ramieniu i wyjaśnił:
„ - Cóż chcesz przyjacielu? Zeznawałem w sądzie, pod przysięgą, musiałem mówić prawdę!”
Ja żadnej przysięgi nie składałem, a jednak - mimo, że nieraz jest mi z tym niewygodnie -
MUSZĘ MÓWIĆ PRAWDĘ
Co mam powiedzieć bardzo leciwej pani, która nieśmiało wchodzi do antykwariatu, dłuższy czas dokonuje oględzin całości (a antykwariusza w szczególności) badając pilnie, czy miejsce jest godne zaufania, wreszcie, gdy te oględziny widocznie wypadają nieźle, wyjmuje z torebki pieczołowicie opatulone zawiniątko, długo je rozwija, a w końcu kładzie na ladę zegarek, równolegle czyniąc wyznanie, że lata całe ten zegarek po ojcu czekał w szufladzie na tzw. „czarną godzinę”? No, co mam powiedzieć, jeżeli Pani nie przyznaje się, że ta czarna godzina właśnie nadeszła, duma jej na to nie pozwala, ale rozumie się samo przez się, że skoro zegarek leży na ladzie, a nie w szufladzie, to…
Oglądam czasomierz. Omega naręczna z wczesnych lat 50-ych. Koperta złota, ale ilość tego kruszcu tak znikoma, że Pani za otrzymane w skupie pieniądze opłaci zapewne jednomiesięczne świadczenia. Dlaczego w skupie? Bo zegarek kiepski, w kiepskim stanie, firma niechodliwa, całość absolutnie w antykwariacie niesprzedażna, tylko skup da jakieś pieniądze za te parę gramów złota.
I ja tę prawdę muszę właścicielce powiedzieć, muszę rozwiać jej nadzieję na ratunek. Nawet, gdybym chciał ją pocieszyć, to nie umiem jej pokazać wyjścia z tunelu beznadziei. Okropność…
Co mam powiedzieć panu ponad 60-letniemu, który zaprosił mnie do domu na Niebuszewie, by sprzedać mebel, a w tym domu pokazał szafę tak beznadziejną, jak ogrom nieszczęścia wokół? Panu właśnie zmarła żona, jedyna osoba pracująca w rodzinie. Po służbowym mieszkaniu, które (tak Pan sądził) zabiorą mu niebawem, kręcił się chyba 35-letni mocno upośledzony syn, a pan między zachwalaniem szafy a uspokajaniem nadpobudliwego syna przyznał się, że nawet nie umie zupy synowi ugotować… No, co ja mam do cholery mu powiedzieć? Prawdę? Że w całym mieszkaniu nie widzę żadnego obiektu, który mógłbym od niego kupić? Że mu współczuję, ale ustrój jest tak krwiożerczy, że gdy zacznę pomagać wszystkim napotkanym ludziom znajdującym się w podobnej sytuacji, to niebawem do nich dołączę?
Co ja mam powiedzieć wszystkim - a są ich setki - klientom, którzy fatygują się do antykwariatu z naszymi polskimi monetami 200 -złotowymi wypuszczonymi kiedyś (w 1974 r.) przez komunistyczne władze? Zapewniano wtedy, że to monety srebrne, że zawsze będą "trzymały" cenę, będą kiedyś poszukiwanymi numizmatami, warto je potrzymać w szufladach przez lata, bo będą drożeć. Mało tego - w ogóle nie dopuszczono wtedy do swobodnego podjęcia jakiejś decyzji przez obywateli, czy chcą "to" kupić, nie, zmuszono wszystkich zatrudnionych na etatach, by przyjęli te monety jako obowiązkową część miesięcznej pensji. A srebra w nich tyle, co kot napłakał, a nakład taki, że nigdy te knoty nie będą miały jakiejś sensownej ceny, a dając je przy wypłatach - dawano oczywiście bez "koszulek" lub pudełeczek i te monety natychmiast traciły na wartości, bo stawały się monetami obiegowymi, używanymi a nie kolekcjonerskimi. Kosztują w tej chwili... parę złotych. W katalogu, bo na wolnym rynku ceny nie mają żadnej...
Co mam powiedzieć klientowi, który mailuje do mnie z Niemiec i wyraża chęć natychmiastowego kupna drogiego obiektu porcelany z Meissen, obiektu za parę tysięcy złotych, obiektu, o którym ja wiem, że miał maleńki (ba, minimalny!) odprysk na obrzeżu, bardzo fachowo, ale jednak naprawiony, obiektu, który stoi w antykwariacie już 4 lata, bo na naszym słabym rynku jest zbyt drogi? Niemiec znalazł ten obiekt na mojej stronie internetowej, tekstu polskiego, gdzie jest mowa o tej naprawie nie zrozumiał, nie przetłumaczył, pisze, że właśnie tego szukał, zaraz zapłaci i czeka na paczkę. I co mam zrobić? Ukryć wadę? Nie ujawniać jej? Wiem, że uświadamiając mu naprawę, zepsuję transakcję, rasowi kolekcjonerzy porcelany obiektów naprawianych nie kupują. Ale ukryć stan faktyczny to to samo, co kłamać, oszukiwać, to niegodne uczciwej antykwarycznej firmy. Więc objaśniam zapaleńcowi po niemiecku prawdziwy stan obiektu i - oczywiście - tracę klienta.
Powiedzcie Drodzy Czytelnicy - dlaczego prawda jest taka niewygodna?
Dlaczego ja muszę być budzikiem budzącym ludzi z błogiego snu?
Jacek Bukowski
