 |
| (by Rafael Santi - "Portret młodzieńca" - detal) |
Podobno nasze dłonie, a dokładniej ich wielkość i kształt mówią o naszej osobowości To, że oczy są zwierciadłem duszy, to było mi wiadomo, ale co ma dłoń do charakteru?
Na stronie genialne.pl znalazłam taki artykuł:
" (...) Zanim dowiesz się jakie są Twoje mocne i słabe strony charakteru, najpierw musisz zmierzyć długość dłoni. Zmierz je kładąc kciuk na łokciu. Wyciągnij rękę – jeśli z łatwością możesz dosięgnąć nadgarstka, oznacza to, że Twoje dłonie są duże.
Ludzie z małymi dłońmi mają skłonności do podejmowania ryzyka. Jeśli należysz do grona osób z takimi rękami, jesteś osobą, która szuka przygód, ale także ma wielkie serce. Twoje relacje osobiste często są dramatyczne. Bardzo przeżywasz każde rozstanie i miłosne niepowodzenia. Z drugiej strony, małe dłonie oznaczają pragmatyczne myślenie. Jesteś osobą, która stawia na logikę, szybko znajdujesz rozwiązanie problemu.
Osoby z dużymi dłońmi są wrażliwe, ale i impulsywne. Wiesz o tym, że często Twoje reakcje są zbyt przesadzone. Szanujesz innych, przez co czasami zaniedbujesz samego siebie. Jesteś perfekcjonistą i skutecznym pracownikiem, chociaż zdarza się, że zwracasz uwagę na szczegóły i zapominasz o innych rzeczach.
Warto zwrócić uwagę na kształt dłoni
Wielkość dłoni zdradza kilka rzeczy, lecz kształt naszych rąk również może nam coś przekazać.
 |
| @jeremyyappy |
Jeśli Twoje dłonie są kwadratowe, oznacza to że jesteś osobą praktyczną, która kieruje się rozumem, a nie sercem. Jesteś dobrym matematykiem, a rozwiązanie problemów nie jest dla Ciebie problemem. Nie ufasz intuicji, lecz dokładnie analizujesz daną sytuację.
Prostokątne dłonie
 |
| @minkmingle |
Ludzie o prostokątnych dłoniach mają tendencję do szybszego rozwiązywania swoich problemów. W przeciwieństwie do ludzi o kwadratowych dłoniach, w życiu kierujesz się intuicją.
Jeśli masz długie ręce i kwadratową dłoń – jesteś osobą wrażliwą i pełną przygód. Z kolei ludzie z krótkimi palcami są bardzo dobrymi przywódcami.
Mnie ten artykuł uświadomił , że nie mam dużej dłoni, ale to wiedziałam już wcześniej. odkąd rozpoczęłam naukę gry na instrumentach muzycznych. Byłam gitarzystką samoukiem, poniewaz wcześniej 12 lat uczylam sie gry na mandolinie i skrzypcach, zatem wydawało mi się, że z gitara sobie poradzę bez profesjonalistów.
Miałam obawy, czy z małą dłonią, czyli krótkimi palcami zagram bez trudności bardziej wymagające utwory. Szczególnie jeśli jakiś utwór był grany przez muzyków o długich palcach, np Vai. Dowiedziałam się szybko, że nie muszę w 100 procentach stosować "rozciągnięcia", jeśli nie jest konieczne stosowanie techniki "legato". Można to zagrać na kolejnej strunie . To taki jeden tylko przykład, aby nie zanudzać. Jest jeszcze dużo innych technik gry, które pozwalają, mimo krótkich palców, wykonywać nie gorzej utwory, niż ci z palcami długimi. No dobrze, trochę przesadziłam... oni zawsze będą lepsi. Ale na warsztatach dowiedziałam się, żeby przyjąć taki tok myślenia: "W porządku,nie mam długich palców, ale za to w mojej głowie pojawia się mnóstwo oryginalnych pomysłów".
A tu urywek z jednego z moich archiwalnych postów, w których opisuję występ zespołu, do którego należałam ( nie był to zapewne koncert w Palacu Kultury i nauki w Warszawie, ale w jakiejś innej sali widowiskowej, nie pamiętam jakiej.
(...) Nawet docenił mnie gitarzysta z zespołu towarzyszącego Jerzemu Połomskiemu, kiedy po wspólnych występach w Warszawie przekazał mojemu zespołowi swoją zapasową gitarę, pod warunkiem, że tylko ja będę na niej grać. Zaskoczyłam go sprawnym operowaniem dłonią, tzw. palcowaniem. Miałam przecież za sobą praktykę w 12-letniej grze na instrumentach strunowych.
Kiedy powiedziałam mu, że mój udział w zespole trwać będzie tylko do września, ponieważ rozpoczynam studia i nie pogodzę w tym samym czasie studiów, pracy i muzykowania – próbował się wycofać. Na prośbę szefowej zespołu oszukałam go, że przemyślałam i zostanę w zespole, godząc studia i występy ( oczywiście, za kłamstwo- wstydzę się).
No i gitarę zdobyłam, chociaż rzeczywiście odeszłam z zespołu we wrześniu.
Ten urywek pochodzi z posta tutaj
Jednak na klawiszowych instrumentach już nie podejmowałam nauki gry. Oczywiście wystukam wszystko "jednym palcem", ale marzyłam aby grać jazz,rocka, bluesa. Zdradzę swoją tajemnicę. Mam nadzieję, że będę to niezrealizowane marzenie uskuteczniać w ... niebie, bo tam nie ma żadnych ograniczeń.
BAMBINO JAZZU
Dorota Miśkiewicz i Artur Andrus
Może tobie idą ząbki, albo ty masz kolkę
A możesz to dziecineczko zmęczona tym folkiem
Dwa tysiące lat ci grają pastuszki i drwale
W każdej szopce Krakowiacy, Kurpie i Górale
My ci w darze przynosimy mały Panie Jezu
Zestaw chwytów na gitarę z antologią jazzu
Może ty już nie chcesz słuchać średniowiecznych bardów
Może byś się ukołysał w rytm naszych standardów
Może zamiast harf anielskich i kościelnych dzwonów
Wolisz w ?Lulajże Jezuniu? solo saksofonu
Żebyś mógł narobić czasem troszeczkę hałasu
Tu masz takie pokrętełko do podbicia basu
Może zamiast kołysanek i cichej stajenki
Jakaś trąbka i fortepian i jakieś bębenki
Słuchaj jazzu mały Jezu
Nich ci zaswinguje wiatr
Za muzykę daj nam tylko
What a wonderful... świat
Czy zatem , aby być geniuszem w muzyce, to oprócz talentu w postaci absolutnego słuchu muzycznego trzeba mieć odpowiednia budowę anatomiczną?
W przypadku Fryderyka Chopina skupiono się na jego rękach.
 |
| Ręka Chopina w Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie ( fot.Adrian Grycuk) |
Nieśmiertelne ręce Chopina
(na podstawie artykułu napisanego przez ALLISON MEIER w dn. 11 CZERWCA 2014 w Atlas Obscura )
Po tym, jak Fryderyk Chopin zmarł w wieku 39 lat na wciąż dyskutowaną chorobę, prawdopodobnie związaną z gruźlicą, 17 października 1849 roku w Paryżu, rzeźbiarz Auguste Clésinger od razu wykonał odlew lewej ręki kompozytora oraz maskę pośmiertną. Według książki Victora Lederera o Chopinie , ręce Chopina były „niezwykle piękne”, ale Lederer nazywa maskę pośmiertną „upiornym artefaktem” przedstawiającym „wzdętą twarz z ustami wykrzywionymi przez wysiłek oddychania, pod łysą głową”. Najwyraźniej ta okropna rzecz była tak szokująca dla siostry Chopina, że Clésinger przerobił ją na ładniejszą wersję zmarłego, by pasowała do jego miejsca, jako ikony romantyzmu.
 |
| Chopin w 1849 roku przed śmiercią (via Wikimedia ) |
 |
| Ręka i maska pośmiertna Chopina w Hunterian Museum ( fot.Dave Russ ) |
Ciało Chopina pochowano w Père-Lachaise w Paryżu (można go teraz znaleźć pod pomnikiem Clésingera, który zdawał się poświęcić wszystkie swoje umiejętności na należyte uwiecznienie), a jego serce trafiło do kościoła Świętego Krzyża w Warszawie . Jego ręka jednak zaszła daleko. Jego odlewy można znaleźć w metalach i gipsie w kolekcjach m.in.Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie, Musée de la Vie Romantique w Paryżu , Hunterian Museum and Art Gallery w Wielkiej Brytanii oraz Muzeum Polskie w Rapperswilu w Szwajcarii.
Dlaczego masz obsesję na punkcie tej ręki? W tamtych czasach upamiętnianie kompozytorów w ten makabryczny sposób nie było niczym niezwykłym, można też znaleźć odlewy dłoni Beethovena i Franciszka Liszta . Jednak według wszystkich doniesień ręce Chopina były szczególne i anatomiczny klucz do jego sukcesu. W książce At the Piano with Chopin , kompozytor Stephen Heller jest cytowany jako wychwalający sposób, w jaki szczupłe dłonie Chopina „nagle rozszerzyły się i zakryły jedną trzecią klawiatury. To było jak otwarcie pyska węża, który chciał połknąć królika w całości. Pewien student, Adolf Gutmann, również podobno powiedział, że „całe ciało Chopina było niezwykle elastyczne”.
Pomijając język rapsodyczny, zapewne można się czegoś nauczyć, patrząc na te legendarne dłonie, które były w stanie zginać się nad fortepianem w niezrównanej płynności ruchu. I jest coś pięknego w świadomości, że w zapadających w pamięć melodiach jego nokturnów pianiści wciąż przywołują jego ducha.
 |
Ręka Chopina (po lewej) w Musée de la Vie Romantique w Paryżu (fot. Allison Meier) |
Na koniec proponuję jeszcze jeden z moich wcześniejszych postów pt. PRZEMOŻNA SIŁA DŁONI ze sugestywnymi ilustracjami TUTAJ
Zapraszam serdecznie 😀
